December 3rd - January 15th , 2022
December 3rd 2022 - January 15th, 2023
"I Reckon"
That’s precisely what Luke Ivy Price says he’s been doing in the two years since his last solo show at Ki Smith Gallery: reckoning. It is unusual to hear a young New York City-based artist use that phrase, but it’s a clue as to how unusual this show is. A life-sized bear, deer antlers, and farm tools are just a few artworks that most people wouldn’t expect to see at a gallery in the Lower East Side.
A sculpture in the form of a bush axe makes for an excellent entry point to the show. A bush axe is a large, curved, steel blade attached to a long wooden handle. It is becoming less popular among East Coast American farmers as a means to clear brush, but Price says that using one wasn’t uncommon in his youth. “I Reckon” as a show seems to be made for, and about, everyone who literally, or figuratively, wields a bush axe in their daily struggles.
“Anyone who’s ever swung a bush axe has been doing it out of necessity, not choice. They’re in a struggle against exceptionally difficult obstacles, they could hardly be more closely interacting with nature, and their shirt collar is most certainly blue. They might step on a snake, get cut-up by briars, or fall into a ditch, but they’re willing to see it through.”
Many of the symbols and subjects in the works are from Price’s youth in rural North Carolina, where he says he ran through the swamp catching snakes, chopped firewood, helped cut lumber at his father’s sawmill, and spent virtually all of the rest of his time drawing. This show isn’t a showcase of rural American culture, though; that’s just the accent that it’s delivered in. He’s using symbols like the bush axe to channel the prevailing feelings of working-class people the world over in recent years. It seeming too violent is an obvious critique, but Price sees this work as an alternative to escapism.
“None of the things I’m showing you are entirely true or real. They’re romanticized and abstracted in most ways. I’m doing that in order to make the feelings more real: the feelings of many in the past several years.”
By his reckoning, and mine, there is a conspicuous lack of working-class imagery and narratives in contemporary art. Who better to help rectify this situation than an artist who is (likely) the only one in the City who used to work in a cotton mill? Price sees it as his obligation to represent the blue collar perspective, if only to contribute to the diversity of ideas on display in contemporary art galleries.
The primary subject of these works is conflict and struggle. Every figure, whether human or animal, is actively opposed to another. But it is not just individual struggle that is represented here. Progressive, collectivist politics are also a facet of what Price is “reckoning” with in this show. Each painting and sculpture is a romanticized allegory of our internal and external collective unrest. These are not triumphant scenes of victory like Delacroix’s “Liberty Leading the People.” Every fight is perpetual, just as many of our struggles are ongoing. Price is simultaneously highlighting the turmoil of our moment in history while encouraging us to fight vigorously. There is potential that the fight, whatever it may be, may not be won, but to struggle is important all the same. This is art that celebrates the valorous and encourages us to nurture our bravery. Nec spe nec metu.
-Mette Jensen
_______________________________________________________________________________________________________________________________________
"Evil Daisies and Heroic Demonesses"
December 3rd - January 8th
Poland is a Central European country located - together with Ukraine, Czech Republic, Slovakia, Hungary, Belarus, Lithuania and the Balkans - between Germany and Russia on the West and East side respectively. This peculiar geographical location has many consequences for the Polish national identity. Poland is not a Western country, but it is also not an Eastern country; it is an inbetweener, forever trying to match the West and to not become the East. The Polish national identity was not constructed as its own, but rather through constant comparison with others. In an attempt to build a proper national identity, Poland turned to the Catholic Church whose narrative replaced what we could have built on our own, but failed to. Consequently, today’s Poland is a conservative and patriarchal country whose erratic identity - not Eastern, not Western, but closely tied to Catholicism - is sometimes referred to by historians as a ”wounded” or ”phantom” body.
Where we grow up, the culture and history of a place, shapes us as people. Julia Woronowicz, having grown up as a girl in Poland, refuses to take on its unsteady national identity narrative. In her works the past becomes one with the present and the future alike. History serves as a reservoir of forms and stories that allow her to understand the present condition of her country (and, as a result, herself) and imagine its possible future. She replaces the Catholic perspective with one originating from Slavic mythology - sometimes true and sometimes imagined. Slavic myths allow Woronowicz to narrate her own life events, both trivial and serious ones like sexual harassment depicted in Goddess of daisies teaching dog that no means no. Fabulous stories of goddesses and demonesses also illustrate present-day patriarchal comments made by politicians, the restrictive laws forced upon Polish women as well as mysogyny of the culture itself. It is present in customs and sayings like Polish idiom ”do not touch a girl even with a flower” which implies that women are fragile and helpless. Fairy-tales inspired by real history also tell different stories of Poles including ones, who enchanted with the myth of the great West, leave their country and choose to seek a different future outside of its borders. By reimagining what it means to be Polish, especially as a woman, and taking pride in her heritage - amber, pierogis, the Slavic spirit - Julia Woronowicz tries to heal the wound of the Polish body. She creates a timeless space where retelling the past allows for understanding of the present and of her own place in it as well as for imagining a better tomorrow.
- Małgorzata Król
_______________________________________________________________________________________________________________________________________
Polska jest krajem środkowo-europejskim położonym, wraz z Ukrainą, Czechami, Słowacją, Węgrami, Białorusią, Litwą i krajami Półwyspu Bałkańskiego, między Niemcami i Rosją, odpowiednio po stronie zachodniej i wschodniej. To szczególne położenie geograficzne ma wiele konsekwencji dla polskiej tożsamości narodowej. Polska nie jest ani krajem zachodnim ani wschodnim; jest czymś pomiędzy, stale stara się dorównać Zachodowi i nie stać się Wschodem. Polska tożsamość narodowa nie powstała samodzielnie, ale raczej poprzez ciągłe porównywanie się z innymi. Starając się zbudować własną tożsamość narodową, Polska zwróciła się w stronę Kościoła katolickiego, którego narracja stała się zamiennikiem dla tego, co mogliśmy stworzyć samodzielnie, ale nie zdołaliśmy. Tak więc, dzisiejsza Polska jest krajem konserwatywnym i patriarchalnym, którego rozedrgana tożsamość - ani wschodnia ani zachodnia, za to blisko związana z katolicyzmem - określana jest czasami jako „zranione” lub „fantomowe” ciało.
Miejsce, w którym dorastamy, jego kultura i historia kształtują nas jako ludzi. Julia Woronowicz dorastając jako dziewczynka w Polsce odmówiła przyjęcia chwiejnej polskiej tożsamości narodowej. W jej pracach przeszłość, teraźniejszość i przyszłość stają się jednym. Historia służy jej za rezerwuar form i opowieści, które pozwalają na zrozumienie dzisiejszej kondycji jej kraju (a także swojej własnej) i na wyobrażanie jego możliwej przyszłości. Artystka w miejsce katolickiej perspektywy, proponuje tę związaną z mitologią słowiańską, zarówno tą prawdziwą jak i wymyśloną. Słowiańskie mity pozwalają Woronowicz opowiadać o wydarzeniach z własnego życia, zarówno tych błahych, jak i tych poważnych jak przemoc seksualna ukazana w pracy Boginka stokrotek ucząca psa, że nie znaczy nie. Fantastyczne historie boginek i demonic ilustrują także współczesne, patriarchalne komentarze polityków, restrykcyjne regulacje prawne narzucane Polkom, jak i mizoginię samej kultury. Przejawia się ona w zwyczajach czy powiedzeniach takich jak „dziewczyny nie można dotknąć nawet kwiatkiem”, które sugeruje, że kobiety są kruche i bezbronne. Bajki inspirowane prawdziwymi historiami opowiadają także losy Polaków, również tych, którzy oczarowani mitem Zachodu, opuszczają swój kraj i decydują się szukać lepszej przyszłości poza jego granicami. Definiując na nowo co to znaczy być Polakiem, a w szczególności Polką, i będąc dumną ze swojego dziedzictwa - bursztynu, pierogów, słowiańskości - Julia Woronowicz podejmuje próbę uzdrowienia zranionego, polskiego ciała. Tworzy przestrzeń bezczasu, w której opowiadanie na nowo przeszłości pozwala na zrozumienie teraźniejszości i swojego miejsca w niej oraz wyobrażenie sobie lepszego jutra.
- Małgorzata Król